Czy potrafiłabyś sprzedać swoją biżuterię?

My kobiety już od początku życia jesteśmy otoczone iskrzącymi się małymi kamyczkami. Bransoletki, kolczyki, złote pierścionki. Bliskie nam osoby starają się mieć coś dla nas co wkrótce nabierze wyjątkowego znaczenia. Nie wiem jak Wy, ale jestem strasznie sentymentalną osobą. Serio. Nawet głupią, ulubioną bluzkę, mimo że jest już dość znoszona, ciężko mi wyrzucić. A chustka, którą dostałam od mojego Mężczyzny na pierwszym wyjeździe do Zakopanego, co z tego, że jest podarta? Przecież ona ma dla mnie pewną symbolikę, znaczenie. To nie jest zwykła rzecz, a coś co przypomina mi o uśmiechach, ciepłych dłoniach i lekko zaczerwienionych noskach, które tylko myślą o tym, aby poczuć mocno goździkowe, z odrobiną miodu piwo.

Ludzie sentymentalni, którzy w zwykłych rzeczach widzą coś więcej mają problem z pozbywaniem się ich. A co dopiero pozbyć się czegoś naprawdę cennego. Czegoś co widziało najważniejszą chwilę w naszym życiu. Złoty pierścionek mamy sprzedany ukradkiem przez córkę, która stwierdziła, że wspomnienia nie są tak cenne jak nowa para spodni. Biżuteria ślubna, która mimo, że piękna już niepotrzebna. Po co ma kurzyć się w szufladzie skoro zamiast niej możemy kupić nowego robota kuchennego? Stary pamiętnik, który widział wiele łez wzruszeń, smutku, radości. Już nikomu nie potrzebny. Pozbywamy się wspomnień, części nas samych tak bez troski. Bez odwrócenia się, pożegnania. Sentymentalność w nas umiera.

Czasami ona przeszkadza, drażni. Chciałabym aby jej nie było. Chciałabym w końcu wyrzucić te stare, już poczerniałe, kupione za kilka euro na jakimś parkingu w Austrii kolczyki serca. Ale wiecie co? Za każdym razem, gdy już lądują na kupce "do wyrzucenia" myślę sobie, że są one częścią mnie. A swoich części nie powinnam się pozbywać. Jakakolwiek ona by nie była.

Ciekawa jestem czy i Wy jesteście tak sentymentalne i czy przykładacie wagę do rzeczy.